Mijn leven is stilgevallen

In tegenstelling tot de mensen die in de zorg werken, sta ik nu elke ochtend op met de gedachten wat ga ik vandaag weer eens doen om mijn dag door te komen. Twee maanden geleden zag een week er voor mij nog heel anders uit.


Maandagochtend vroeg op om Sandy nog goed uit te laten voordat ik met de bus naar mijn werk vertrok om daar les te geven. ’s Avonds thuis komen om snel te eten en vervolgens vaak nog door te reizen naar ergens midden in het land om een avondlezing te verzorgen. Ik was dan nooit voor 00.00 uur thuis en lag pas midden in de nacht in bed. Mijn streven was om minimaal 3 x per week naar de sportschool te gaan met vriendinnen om daar te spinnen. Als het niet regende zat ik elke zondagochtend en vrijdagmiddag op mijn racetandem om een fietstocht te maken van minimaal 60 à 70 km. Daarnaast nog een druk sociaal leven met al mijn vrienden en vriendinnen die ik regelmatig uitnodigde om bij mij te komen eten en vooral om voor mij te koken :-).

 

En toen was daar opeens Corona!

 

Fysiek les geven was er niet meer bij. Ik hoefde opeens niet meer met de bus naar Maastricht en mijn ochtend wandeling met Sandy hoefde ook niet meer zo vroeg plaats te vinden. De wandeling waar ik elke dag opnieuw van genoot van de bushalte naar mijn werk, door hartje Maastricht, viel ook weg. Alle lezingen die al op de planning stonden werden opeens gecanceld en mijn agenda is helemaal leeg tot en met september. Opeens het berichtje dat de sportschool dicht ging en al mijn voorrijders op de tandem meldden zich af i.v.m. de anderhalve meter afstand die in acht moest worden genomen. Dit laatste wordt lastig als je achterop een tandem zit.

 

 

Opeens was mijn leven erg leeg en voelde ik mij nutteloos en doelloos. Dan ga je op zoek naar alternatieven. Mijn vriend Jeroen kwam met een goed idee en heeft een spinningbike onder het afdak in de tuin geplaatst. Zo heb ik toch mijn lichaamsbeweging die ik nodig heb en waar ik zelfs een beetje aan verslaafd ben.

 

Ik hoorde een inspirerend radioprogramma waar iemand zei dat je ook in donkere dagen toch lichtpuntjes kunt ontdekken, om het maar spreekwoordelijk uit te drukken. Een voetballer die zijn been heeft gebroken kan denken "oh ik kan niet meer voetballen" of denken "nu kan ik dat mooie boek lezen dat ik al jaren wilde lezen en nooit aan toe kwam". Jeroen heeft mij de hele reeks van het boek de zeven zussen van Lucinda Riley op mijn Daisy speler gedownload en daar ben ik nu volop mee bezig. Iets waar ik anders nooit de tijd en rust voor had. Ik heb er al 5 uit en wacht nu totdat boek 6 ook in gesproken vorm uitkomt.

Opeens was daar een telefoontje van mijn behandelend arts. Ik ben al jarenlang in behandeling bij een endocrinoloog, omdat mijn hypofyse niet meer functioneert. Van nature maak ik geen antistoffen aan en daarvoor gebruik ik cortisonen. Of ik extra voorzichtig wilde zijn i.v.m. corona. Corona en cortisonen gaat niet goed samen. Oeps! Dat wordt ook niet meer wandelen met anderen en samen de honden uitlaten. Dan liep ik altijd bij iemand onder de arm. Vandaar besloot ik maar om voortaan alleen met Sandy het bos in te gaan.

 

In het bos aangekomen werd ik aangesproken door iemand die ik goed ken en bij de televisie werkt als verslaggever. Op afstand samen staan kletsen. Alleen was ik al kletsend mijn oriëntatie kwijtgeraakt en wist ik het juiste bospad niet meer te vinden. Ik zal je even op weg helpen. Voor ik er erg in had werd ik al onder de arm genomen en in de goede richting geplaatst.

 

Mijn afsluitende vraag: "heb je nu toch nog wat te doen voor de tv?"

"Ja hoor, deze ochtend nog een interessante uitzending gemaakt in een verzorgingstehuis waar 24 ouderen recentelijk zijn overleden aan corona."

Alsof ik door een wesp gestoken werd. Snel de benen genomen en het bos uit gevlucht! Terug naar huis, dat was het enige dat ik nog wilde.

 

In de hoofdstraat van het dorp aangekomen werd er op mij geroepen: "wait" "wait". 
Ze zijn in ons dorp de hoofdstraat aan het renoveren en het wegdek aan het vernieuwen. Er kwam iemand die aan de straat aan het werken was op mij afgerend. Voor ik het door had werd ik onder de arm gegrepen en naar de overkant van de straat geloodst.

 

"There are many obstacles here!” werd in gebrekkig Engels gezegd.

“Where are you from?” vroeg ik aan hem, een beetje argwanend.

 

“From Italy”

Weer een wespensteek!

 

Corona was op dat moment op zijn hoogtepunt in Italië.

Ik vroeg “please, distance!”

 

En opeens begreep hij het.

 

“But I didn’t visit my family last weeks.”

 

Dit stelde mij absoluut nog niet gerust. Ontdaan kwam ik thuis.

Ik ga voorlopig niet meer die kant van het bos in, want dan moet ik weer door de hoofdstraat en in het bos lopen nog te veel mensen met honden die naar mij willen grijpen.

 

De dag erna ben ik daarom de rijksweg overgestoken om het veld in te gaan. Daar was het heerlijk rustig en kwam ik niemand tegen. Toen ik de weg terug wilde oversteken kwam de overbuurvrouw naar mij toe.

 

"Wacht even Esther het is nogal druk en ik zal je even helpen met oversteken."

Ik werd alweer vastgegrepen door haar. Waarop ze vervolgens ging vertellen dat ze nachtdienst had gehad, want ze werkte in de zorg. Heel druk met al die corona patiënten op de afdeling.

 

Ik heb thuis nog een hesje liggen van Sandy. Bij haar aflevering kreeg ik dat erbij. Er staat op: ik mag niet worden aangeraakt. Ik vond het nooit nodig om haar dit aan te doen, maar ik overweeg om het nu zelf te gaan dragen!

 

Esther Crombag