Kort uitje naar Krakau

Vorige week ben ik met mijn vriendin Ria naar Krakau geweest. Ik mocht daar een lezing verzorgen voor PepsiCo. Deze mooie opdracht heb ik gekregen via Mathijs Peters, een goede studievriend tijdens mijn rechtenstudie in Maastricht. Mathijs werkt bij PepsiCo en zat mede in de organisatie van een internationale bijeenkomst voor de managers van dit bedrijf.

Ria en ik hebben beiden last van vliegangst dus zagen we een beetje op tegen de vlucht. 's Ochtends rond half acht zouden we met een taxi worden opgehaald en naar het vliegveld in Brussel worden gebracht.

Een hele aardige, franstalige taxichauffeur haalde ons op. Eenmaal in de taxi vonden we hem opeens wat minder aardig…….. Het was een ware dollemans rit om de woorden van Ria letterlijk te citeren. Hij reed als een idioot. Waar hij 90 mocht rijden zag Ria dat hij meer dan 140 ging. In de bochten werden we van links naar rechts door de auto gegooid. We passeerden met die snelheid 4 auto's achter elkaar en van bumperkleven was hij ook kennelijk ook niet vies. Met geknepen billen zaten Ria en ik achterin en hielden elkaars hand vast. Mijn advies aan haar was dat ze net als ik maar niet moest kijken en beter haar ogen dicht kon houden. Door al dit gebazel van mij kregen we de slappe lach van de zenuwen en waren ontzettend opgelucht toen we veilig en wel de vluchthaven in Brussel bereikten. Daar stond Mathijs ons al op te wachten. Onze vliegangst was opeens als sneeuw voor de zon verdwenen, want erger dan de taxirit kon het volgens ons niet meer worden. Opeens konden we heel goed relativeren en zagen in dat de rit er naar toe met de taxi vele malen risicovoller was dan de vlucht naar Krakau.

Aangekomen in Krakau werden we weer met een taxi naar het hotel gebracht. Dit keer was het een rustige rit! We hadden een prachtig hotel, met een soort van suite voor ons tweetjes. Wel hebben we nog een half uur zitten rommelen hoe we de kamer binnen moesten komen met een pasje dat niet wilde (mee)werken. We hadden nog niet meteen door dat je het pasje uit de deur moest verwijderen om de deur open te krijgen. Tja wat nu, moeten we Mathijs bellen? Maar dat vonden we een beetje dom van onszelf dus maar blijven proberen en opeens hadden we het door. Vervolgens zoeken naar lichtknoppen. Aangezien ik nooit lichten aan doe in een hotel had ik geen idee hoe dat moest. Ria wist het ook niet. Opeens herinnerde ik mij van mijn vader dat hij dit ook eens heeft gehad en je het licht aan krijgt met datzelfde pasje. Hadden we Mathijs bijna weer moeten raadplegen! We wilde toch vooral niet overkomen alsof we niets gewend waren!

Diezelfde dag zijn we nog Krakau in gegaan en hebben daar 's avonds heerlijk gegeten in een restaurant. De bediening vonden we wat minder aardig en vrij stug. Totdat we terug naar het hotel wilden gaan en ik wilde gaan betalen. Het meisje werd opeens zo vriendelijk dat we ons afvroegen waar deze omslag opeens vandaan kwam? In Krakau wordt er nog betaald met zlotys en ik had blijkbaar een hele royale fooi gegeven. Daar kwam ik later pas achter. Nou ja, heeft dat meisje een goede dag gehad! 

 

's Avonds zijn we nog gaan sporten, want zowel Ria als ikzelf zijn een beetje sportverslaafd. Op de hoogste verdieping in het hotel was een fitnessruimte met welness. We hebben er heerlijk gesport en gebruik gemaakt van sauna, stoombad én bubbelbad. Maar de terugtocht naar onze kamer was een avontuur. We hebben meer liften en gangen gezien dan ik tot nu toe in mijn hele leven gezien had. Ik hoor de lezer al denken, dat is ook niet zo moeilijk in mijn geval (smiley). Wat ik hiermee wil suggereren is dat we de kamer niet meer vonden in dit grote doolhof. Mathijs bellen? Nee kunnen we echt niet maken. Bovendien weet hij ons echt niet te vinden in die wirwar aan gangen. Opeens had Ria door hoe het in elkaar zat en bijna uitgeput kwamen we aan bij onze kamer. Niet uitgeput van het sporten maar van het door de gangen struinen op onze badslippertjes.

De dag erna was de grote dag voor mij. Tijd om mijn verhaal te delen met PepsiCo. Het thema was dat zij als bedrijf "stronger, faster and better" dan anderen moeten zijn. Deze thema's moesten in mijn lezing terugkomen. Ik hoefde pas rond half 5 's middags te spreken. Vandaar dat we vooraf nog Krakau zijn ingegaan. Voor we het wisten was het al 15h00 en opeens ging de tijd dringen! Lopend was het zeker een half uur en we wisten niet meer precies waar we ons bevonden. We hebben dus maar een taxi genomen en de naam van het hotel opgegeven. Durven we het nog aan met een taxi hebben we ons eerst afgevraagd? Maar we hadden geen andere keuze om op tijd te komen. Snel omkleden, mooie jurk aan, make up op mijn gezicht, Ria even laten checken of het goed zat en daar gingen we dan naar de lobby van het hotel waar Mathijs ons zou ophalen.

Ik werd de zaal ingebracht en stond opeens voor een grote groep mensen. Toen sloeg heel even de paniek toe. Het is niet alleen maar een gezellig uitje vol avontuur. Nee dit is serieus werk en er zijn hoge verwachtingen. Ze laten mij niet voor niets helemaal uit Nederland overkomen voor mijn lezing in het Engels. Gelukkig heb ik mij snel weten te herpakken en de knop omgezet in mijn hoofd. Ik heb mijzelf vermanend toegesproken: "Ga ervoor Esther en laat je niet klein krijgen door de zenuwen!" Dit is gelukkig gelukt!
Na een geweldig uur kreeg ik een daverend applaus en had ik de zaal muisstil gekregen.

 

Esther Crombag