Eindelijk is het dan zover! Deze week ben ik officieel ingetrokken in mijn nieuwe huis, samen met mijn hond Sandy natuurlijk! Ik ben voor het eerst op mijzelf gaan wonen, weg bij pap en
mam.
De vraag die door velen aan mij wordt gesteld: "Valt het mee of valt het tegen?" Als ik terugkijk op deze eerste week is mijn antwoord: "beide!"
Ik zal positief beginnen. Wat heerlijk is is dat ik nu een plek voor mijzelf heb. Ik heb mij nooit gerealiseerd wat privacy inhoudt. Altijd kwamen vrienden bij mij op bezoek bij mij en mijn
ouders. Nu komen ze echt voor mij! In mijn eigen huis. Dat voelt heel fijn. Daarmee wil ik niet suggereren dat het nooit leuk was bij mijn ouders. Integendeel! Maar dit is ook heel fijn en
anders.
Wat tegenvalt of waar ik aan moet wennen is dat ik nu alles zelf moet doen. Ik ben nog nooit zoveel in de plaatselijke Plus geweest als deze week. Oh ja, ik krijg koffiedrinkers en de koffiemelk is op. Of nog even snel een vlaai kopen bij de warme bakker en morgen krijg ik kookles van Visio (ondersteuningscentrum voor blinden) en moet ik verse tagliatelle met broccoli in huis hebben. De plus in Berg en Terblijt is geweldig! Die verdient een warme douche. Zodra ik binnen kom met Sandy komt er al iemand van het personeel op mij af gelopen om met mij door de winkel te lopen en alles uit de rekken te nemen.
Ik moet ook nog heel erg nadenken over waar alles staat en ligt in mijn huis. 's Ochtends bij het opstaan moet ik in de badkamer even uitzoeken wat nu ook alweer de fles shampoo is en wat douchegel. Het is mij namelijk deze week voor het eerst gelukt om mijn haren met douchegel (met olie) te wassen. Mijn haren voelden wel heel erg vettig aan! Vandaar is het heel belangrijk voor mij dat alles op zijn vaste plaats staat en hier ook weer wordt teruggezet. Dat is soms wel eens lastig. Zeker als je veel vrienden en kennissen over de vloer hebt, wat ik overigens heel gezellig vind! Iedereen komt helpen met koken, samen eten en na afloop de afwasmachine inruimen. Maar niet iedereen is zo gestructureerd als ik en legt dan (onbewust en onbedoeld) iets terug op een andere plek. Het heeft een half uur geduurd voor dat ik het flesje Dreft terugvond dat onderin het poetskastje hoort te staan. Ik heb de hele poetskast uitgeruimd en nagevoeld en kon nergens meer dat flesje Dreft vinden waarmee ik wat koffiekopjes wilde afwassen. Toen ik de moed had opgegeven en mijn handen wilde wassen met zeep uit het zeeppompje (dat trouwens links van de kraan stond in plaats van rechts) kwam ik per toeval het flesje Dreft tegen. Waarschijnlijk door iemand daar neergezet die niet meer wist waar het moest staan. Dit valt dus tegen, dat zoeken en die tijd die daar in kan zitten. Daar word ik wel moe van.
Als ik thuis bij pap en mam iets niet meteen vond dan riep ik hen er even bij, zo gepiept. Sandy kan dit helaas niet en weet niet wat Dreft is. Hier moet ik dus heel erg mijn draai in vinden maar ik weet zeker dat ook dit goed gaat komen!
Als ik iets van mijzelf mag zeggen dan is het zo dat ik heel positief in het leven sta en alles zie als een grote uitdaging in plaats van een dilemma. Ook deze verandering in mijn leven zie ik daarom als een uitdaging waar ik vol voor ga. Het zal zeker met vallen en opstaan gaan (soms letterlijk), maar dat weerhoudt mij er niet van om steeds weer op te staan en vooruit te kijken. Er zullen ook zeker nog hobbels te nemen zijn de komende tijd die ik nu nog niet voorzie! Graag wil ik dit met jullie delen in een volgende blog! Tot dan!
Esther Crombag
