Dit weekend heb ik vrijgehouden om te trainen met Nicolien Sauerbreij in de Limburgse heuvels.
Vrijdagavond was ze al richting het Zuiden gekomen. We hebben de tandem wel wat moeten verbouwen omdat zij er anders niet op paste. Zadel voor haar op z'n laagst en mijn
stuur, als gevolg daarvan, ook heel laag. Beiden zaten we dus niet geheel comfortabel, maar omdat het zo leuk is om met elkaar te fietsen namen we alle pijntjes voor lief.
We hebben er een complete hoogtestage van gemaakt en samen veel heuvels beklommen zoals de Loorberg, Camerig, Mescherberg en nog een aantal waarvan ik de naam niet meer weet. Het is iedere keer weer een groot feest om samen met Nicolien op de tandem te fietsen.
Niet alleen op sportief gebied maar ook de manier waarop zij mij de wereld beschrijft en met mij deelt is erg bijzonder. Ik mag elke keer door haar ogen meekijken naar alles wat er om me heen te zien is. Zij kan als geen ander de mooie dingen in de natuur omschrijven. Al klimmend de Loorberg omhoog ziet zij nog steeds de schapen in het weiland, de solitaire bijen die langsvliegen en de buizerd die boven ons hangt. Dit zijn geen hallucinaties bij haar (hoop ik) maar de echte wereld op dat moment. Zo genieten is dat! Op die momenten is het net alsof ik zelf weer even kan zien. Ik zie alles dan in mijn gedachten voor mij zoals ik het ooit zelf gezien heb als kind. Of deze beelden, die ik zelf visualiseer, corresponderen met de werkelijkheid staat in de sterren geschreven, maar ik vind ze in elk geval mooi en daar gaat het uiteindelijk om.
Dankjewel Nicolien voor het fijne weekend en dat ik even via jouw ogen een inkijk in de wereld heb mogen krijgen! Daar geniet ik dan net zo veel van als van het fietsen zelf.
Esther
