Afgelopen jaar is mijn goede vriendin Vivienne overleden aan kanker. Dat heeft mij enorm aangegrepen en ik heb er veel (en nog steeds) verdriet over gehad. Zoals iedereen mij kent, en dit klinkt hopelijk niet te arrogant, weet ik alles in positieve kracht om te zetten. Haar overlijden deels ook! Ooit heb ik haar de belofte gedaan om ter nagedachtenis aan haar de Mont Ventoux te gaan beklimmen in de Provence, Frankrijk. Dit heb ik haar beloofd toen ze nog leefde. Ik kan het moment nog zo terughalen: tijdens een heerlijke cappuccino op het terras bij de Geulhemermolen, ze had een goede dag. Even geen chemo en geen misselijk gevoel.
Na haar overlijden heeft mij deze belofte aan haar ook niet meer losgelaten. Elk jaar ga ik met mijn wielervrienden op fietsvakantie in het hooggebergte. Ik heb er dan ook min of meer op aangedrongen om dit jaar naar de beruchte Mont Ventoux te gaan. Ik ga voor mijn missie en de mannen zagen deze berg als enorme uitdaging die ze graag aan het lijstje wilden toevoegen.
We zijn op zaterdag 2 juli met een busje, voor mijn lange tandem, en twee auto’s naar de Mont Ventoux vertrokken. Ons appartement lag in de buurt van Malaucene, waar één beklimming van deze berg begint. Je kunt hem van drie kanten beklimmen. Naast Maulacene kun je ook starten in Sault of Bédoin, die laatste is de meest heftige variant.
In het appartement kreeg ik de luxe van een slaapkamer met badkamer en suite, helemaal voor mij alleen. Ondanks dat ik mij ietwat schuldig voelde tegenover de mannen, die daardoor een kamer met zijn vieren moesten delen, liet ik mij deze luxe welgevallen. Dit was overigens het enige waarin ik mij onderscheidde van hen. Daarbuiten ben ik niet of nauwelijks gespaard gebleven en doen ze niet aan positieve discriminatie! Alhoewel, als ze dit lezen zullen ze het er niet mee eens zijn vrees ik.
Mijn wens was om de Ventoux te beklimmen op zondag 3 juli. Dit was Vivienne’s verjaardag! Helaas stond er die zondag zoveel wind dat het niet verantwoord was om omhoog te fietsen. Als het beneden al flink waait dan is het boven op de top stormachtig. Zelfs de Tour de France liet de top dit jaar aan zich voorbij gaan door deze weersomstandigheden. Ik ben de dag daarna, op maandag 4 juli, de berg omhoog gefietst. Uiteraard op mijn tandem en samen met mijn tandemmaatje Jan Drummen. Ik was behoorlijk zenuwachtig voor deze vreselijke berg, maar liet dit wijselijk niet merken aan Jan. Dit zou niet helpen en bovendien zou ik hem er nog mee aansteken! Dan zouden we als twee nerveuze kippen, of beter, kip en haan op die fiets/tandem naar boven moeten.
Het was die dag heet, bloedheet met circa 36 graden. Een normmaal denkend mens zou zich op zo’n extreem warme dag rustig houden. Wellicht zouden de adviezen op de Nederlandse radio zijn om je rustig te houden en vooral geen lichamelijke inspanningen te verrichten! Dit was tegen ons uiteraard aan dovemans oren gericht! Even voor de mensen die de Mon Ventoux niet kennen: deze klim is vanuit Bédoin 21 km lang en heeft stijgingspercentages van 14 procent. We zijn om 10.30 uur in de ochtend gestart en omstreeks 13.00 uur kwamen we boven. Op een tandem zo’n beklimming doen moet je vooral niet binnen een bepaalde tijd willen doen, want klimmen op een tandem is zwaar, om niet te zeggen héél zwaar! Ik heb mijn ook diverse keren afgevraagd waar ik in hemelsnaam mee bezig was. Heel even flitste ook ‘afstappen!’ door mijn hoofd maar een innerlijk stemmetje vertelde mij dat ik door moest en er spijt van zou krijgen als ik zou kappen. Daarnaast vond ik het ook niet fair richting Jan, die ook heel graag die top met mij wilde bereiken. Maar degene voor wie ik het echt onfair zou vinden was Vivienne! Zij was mijn stok achter de deur en ik heb het gered! Achteraf ben ik ook dolblij dat ik niet naar dat stemmetje heb geluisterd en die tijdelijke pijn en dat afzien heb getrotseerd.
Esther Crombag
