Toen ik 10 jaar oud was keek ik elke vrijdagavond met mijn broer naar TopPop, een muziekprogramma op tv waar de nieuwste hits met videoclips werden getoond van bekende popzangers. Daar zag ik voor het eerst de Dolly Dots! Een meidengroep die er super goed uitzag, leuke kleding droeg, geweldig konden dansen en fantastische muziek maakte. Ik was zwaar onder de indruk. Vanaf toen hadden ze er een fan bij!
De ene single na de andere kocht ik van mijn zakgeld. Cassette bandjes en lps vroeg ik voor mijn verjaardag en voor kerst. Daarnaast ging ik mijn hele kamer volhangen met posters van de meiden. En toen het behang zo goed als bedekt was moest het plafond er aan geloven. Het werd steeds gekker! Op een gegeven moment sliep ik zelfs onder de Dolly Dots. Ik had een roze dekbedovertrek met de meiden erop. En Patty Zomer was mijn grote favoriet. Ik vond haar de mooiste, grappigste en tevens stoerste van de groep. Mijn liefde voor Patty werd verzilverd in de aankoop van een pop van haar. Er werden zelfs Dolly Dots poppen op de markt gebracht.
Op school maakte ik deel uit van een groepje van 6 meisjes, en we kwamen elke woensdagmiddag kwamen we bij elkaar om te oefenen op de Dolly Dots. Ik was uiteraard altijd Patty en imiteerde haar zoveel mogelijk. Daarvoor keek ik regelmatig naar de clips om haar te bekijken en te bewonderen. Ik heb mij zelfs ooit behoorlijk in de nesten gewerkt door te beweren dat ik Patty op vakantie in Frankrijk op de camping had ontmoet.
Wij, zes meiden die allemaal bezeten waren van de Dots fantaseerden erop los en daar deed ik volop aan mee! Waarschijnlijk om indruk te maken heb ik er uitgeflapt dat ik Patty had gezien en gesproken. Ja! Ze stond op de camping naast ons en was drie weken lang mijn buurvrouw! Ik ging het zelf bijna geloven.
Een van de meisjes twijfelde aan mijn verhaal en is op het schoolplein op mijn moeder afgestapt om te vragen of dit waar was. Uiteraard deed mijn moeder niet mee aan leugens en wist niets af van ene Patty op de camping. Tijdens het avondeten vroeg mijn moeder wat dit alles te betekenen had. Die nacht heb ik nauwelijks geslapen over hoe ik mij hieruit moest kletsen. Het desbetreffende meisje stond mij die ochtend aan de schoolpoort op te wachten om mij eens goed de les te lezen. Met een beverig stemmetje heb ik ervan gemaakt dat ik het niet zo goed gezien had en dat die mevrouw op de camping heel erg op Patty leek. Om het verhaal over mijn “vergissing” wat geloofwaardiger te maken heb ik volgens mij ook nog beweerd dat ze toevallig ook nog eens Patty heette. Als straf ben ik enkele weken verbannen uit het meidenclubje. Na een stemming onder de meiden mocht ik er weer bij. Er was niemand die zo goed Patty na kon doen als ik. Waarschijnlijk was het dus meer noodzaak dan empathie.
Het is duidelijk, de Dolly Dots waren een heel groot en belangrijk onderdeel van mijn leven in die tijd. In mijn kamer zag ik niets anders dan de Dolly Dots, en ik sliep onder hen en als ik wakker werd dan was het eerste wat ik zag de Dolly Dots. Niet lang daarna ben ik op vakantie blind geworden. Een van de laatste dingen die ik mij nog uit mijn ziende wereld kan herinneren waren de Dolly Dots. Ze staan nog glashelder op mijn netvlies gebrand. De posters zijn nog zeker 3 jaar blijven hangen op mijn kamer nadat ik blind werd, ik kon en wilde er geen afstand van doen. De gedachte dat ik de Dots dicht bij mij had gaf mij troost in die moeilijke tijd.
En dan maak ik nu de sprong naar het heden.
Een jaar geleden had ik mijn vriendin Nicolien aan de telefoon, ze had het over haar buurvrouw. Haar naam was Patty en ze had ooit deel uitgemaakt van een meidengroep die de Dolly Dots heette. Op dat moment kwam mijn herinnering weer boven van mijn “fantasierijke verhaal” over buurvrouw Patty op de camping.
Alleen bij Nicolien was het werkelijkheid. Zij had alleen nog nooit van de Dolly Dots gehoord.
“Ken jij ze Es?”. Kennen! Nou en of ik ze kende en hoe!
Enkele weken geleden belde Nicolien of ik het leuk zou vinden om samen naar de Dolly Dots te gaan. De Dots gingen op theatertour en kwamen ook in Maastricht. Vorige week was het dan zover! Ik zou naar mijn meidengroep van vroeger gaan. Wat heb ik genoten en wat een avond!
In gedachten zag ik ze weer voor mij en zag ze als 20-jarigen die daar dansten net als op de videoclips. Ik kon mij alle pasjes en dansjes nog herinneren Even vergeten dat het inmiddels “iets” oudere dames zijn. Ik zag Patty voor mij met haar guitige kop en getoupeerd haar, Anita met haar hoofd vol permanent, en Angéla met haar blonde piekhaar.
Na het concert zijn we, zo had Nicolien dat met Patty geregeld, naar de kleedkamers gegaan. Ik was helemaal zenuwachtig dat ik Patty en de anderen ging ontmoeten! Opeens was ik weer dat 11-jarig meisje. Voor ik het doorhad stond Patty voor mijn neus.
“Hoi, ben jij Esther? Ik ben Patty”.
Hier had ik als jong meisje alleen maar van durven dromen. Al mijn zenuwen verdwenen als sneeuw voor de zon. We hebben als volwassen vrouwen leuk met elkaar gesproken en ik heb haar verteld over mijn kinderjaren en al mijn herinneringen aan vroeger met haar gedeeld. Ze vond het prachtig en aandoenlijk en de andere Dots werden erbij gehaald om ook mijn verhaal te horen. En voordat jullie misschien gaan denken dat ik weer aan het fantaseren ben geslagen zal ik er wat foto's bij doen van mij met de dames.
Deze keer heb ik dus geen verhaal uit mijn duim gezogen, maar nu heb ik echt Patty ontmoet ;-)
Ik hoop dat de meisjes van mijn meidengroepje deze blog lezen en dat ik nu recht kan zetten wat ik destijds verknald heb!
Esther
