Tegenwoordig is een lange ochtendwandeling met Sandy niet meer vanzelfsprekend. ze staat ‘s ochtends stram op en af en toe gaat ze er met tegenzin met mij op uit. Er is artrose bij haar geconstateerd, iets dat niet vreemd is bij een hond van 9 jaar.
Jeroen, mijn vriend, opperde (heel voorzichtig) dat ik misschien, wellicht, ooit, eens over een nieuwe hond moest gaan nadenken. Ik wilde daar niets van horen. Sandy deed het nog hartstikke goed en was nog lang niet aan haar pensioen toe! Toch heeft deze opmerking mij aan het denken gezet. En als ik reëel ben weet ik ook dat Sandy het geen jaar meer zal volhouden. Het geleidewerk wordt haar gewoon te zwaar. Gelukkig werk ik nu nog alleen nog maar vanaf thuis en wordt er qua geleidewerk niet veel van haar gevergd. Echter dit gaat een keer veranderen en dan zal de route naar de universiteit voor haar te zwaar worden. Met lood in mijn schoenen heb ik toch maar de geleidehondenschool gebeld. Ze wilden graag een keer met een testhond langskomen om vast te stellen hoe mijn looptempo nu is. Sneller dan verwacht kreeg ik een telefoontje of ze een hond mochten komen voorstellen.
Een nieuwe hond ontmoeten, een hond die misschien de komende jaren bij ons gaat leven en mijn steun en toeverlaat gaat worden is spannend. Super spannend! Ik heb er zelfs wat slechter door geslapen en van gedroomd! In mijn droom was het een donkere duitse herder met de naam James...
En vandaag stond daar opeens Joebert voor de deur, een mooie stevige zwarte labrador. Stoer van uiterlijk maar zacht qua karakter. Hij liep vrolijk naar binnen, maakte kennis met Sandy en ging op zijn gemak de boel bekijken. In de tuin werd er meteen gespeeld. Het was fijn ervaren dat ze het meteen goed met elkaar konden vinden. Joebert sleepte Sandy mee in zijn enthousiasme en zij speelde vrolijk mee, iets wat ik al een tijdje niet meer had gezien bij haar.
En toen kwam het grote moment, de eerste wandeling met misschien wel mijn nieuwe maatje. Joebert zit pas twee maanden op school dus ik mocht nog niet veel van hem verwachten. Toch voelde het direct vertrouwd. Om in technische geleide termen te spreken, Joebert ( Misschien gaan we hem wel Joep noemen) liep gekruist wat zorgt voor een stabiele tuigvoering. Joebert heeft een pittig tempo wat wel bij mij past. Het was heerlijk om te voelen dat ik weer eens goed kon doorstappen. Dit is iets dat Sandy niet meer kan, de lieve schat.
Ik voelde meteen de klik tussen Joebert en mij, maar ook het vervelende gevoel dat ik Sandy ga vervangen. En dat er een einde komt aan de mooie tijd met haar. Dat is een dubbel gevoel, iets nieuws verwelkomen en een hele goede vriendin verlaten. Nu zal Sandy niet uit mijn leven verdwijnen, aanvankelijk zal er een periode zijn dat beide honden bij mij zullen leven en na verloop van tijd zullen mijn ouders de zorg voor Sandy op zich nemen.
Joebert is een paar uur geleden met Ans en Evaline van de geleidehondenschool vertrokken. Hij moet nog veel leren maar daar maak ik mij geen zorgen over. Joebert beschikt over alle kwaliteiten om een hele goede geleidehond te worden. De dames van de geleidehondenschool ken ik al bijna 30 jaar en ik heb er blind vertrouwen in dat zij ook nu weer een super geleidehond voor mij zullen gaan opleiden.
De komende maanden zal ik uitkijken naar de komst van Joep en ondertussen nog genieten van de tijd die ik samen heb met Sandy. Ze gaat met pensioen, maar verdwijnt niet uit mijn leven. Dat maakt het minder zwaar en geeft ook troost.
Esther
